روگا

اره خوب منم پست هام رو با پست های امیدظریفی و عارفه و امثال اینا مقایسه کنم افسرده میشم

وبلاگت رو با من مقایسه و راحت باش :-))

فکر می‌کنم خیلی‌هامون سخت‌بودن‌ روزانه‌نویسی رو درک کرده‌یم و با چالش ذهنی پاراگراف یکی‌مونده‌به‌آخر مواجه شده‌یم یا هستیم. چنین حسی یه ربطی به احساس رضایت درونی از روزمره‌گی‌ها و کارهایی که دوست داریم انجام بدیم ولی به‌هر دلیلی انجام نمی‌دیم نداره؟

+ به‌نظر شما دقیقن چی توی ذهن امین گذشته که اسم من رو گذاشته کنار اسم عارفه و امثال عارفه؟! :-/

من هم نمی‌فهمم چی تو ذهن امین گذشته که اسم من و امید رو گذاشته کنار هم! :/ یه‌جوری هم گفته که انگار مثلاً من روزانه‌نویس نیستم. بابا من هم روزانه نویسم فقط طرز نوشتارم رو تقریباً ادبی انتخاب کردم و این هم از اول نبوده، به مرور دیدم وقتی غیر محاوره می‌نویسم انگار احساس درونی خودم بهتره.

و به نظرم روزانه‌نویسی‌ای که توش یک دریافتی، یک مسیری رو بشه دید، اصلاً چیز به درد نخوری نیست. ممکنه سلیقه‌ بعضی‌ها این رو نپسنده و ترجیحشون یه نوشته با کاربرد برای عموم باشه مثلاً، ولی خب این معناش این نیست که روزانه‌نویسی بده. و اگر هم دیگران معتقدن بده که خب نمی‌دونم به هرحال من بنابر دلخواه و انتخابم دارم ادامه‌ش می‌دم و آزاری نداره برام، تا ببینیم سحر چه زاید باز. 

دنیا دنیای روایته. دیگه روزگار پند و نصیحت و نتیجه‌گیری گذشته. زنده باد روزانه‌نویسی و روایت. هرکسی هم گفت روزانه‌نویسی بده و خوب نیست و چرا روزانه‌نویسی می‌کنی؟ بگو آقاگل گفته. اگر گفت کی آقاگل رو می‌شناسه؟ بگو همینه که هست. دلم می‌خواد. :)))

.

تنها چیزی که هست، اینه که برسی به یه چهارچوب روزانه‌نویسی برای خودت. پست‌ها رو با امید و عارفه هم مقایسه نکن. با امین هم مقایسه نکن. :)))

همین. حله و خیلی هم سخت نگیر.

سلام

به دل خودت نگاه کن. هر سخن کز دل برآید لاجرم بر دل نشیند

و اینکه، تو همین روزانه نویسی ها هم ممکنه یه علاقه یا دغدغه یا ...باشه که یه نفر دیگه دوس داشته باشه ببینه که افراد دیگه‌ای هم اونو دارن

میدونی به نظرم بیخودی خودتو درگیر این قضایا نکن شاید یکسریا مثال ویار تکلم و زلال باشن و خیلیم موافق ریلکس روزانه نویسی نباشن و بگن خب که چی ولی خیلیم دوست دارن بعدم اصلا مگه مهمه که بقیه چی میخوان؟ ببین خودت چی میخوای

من همیشه روزانه نویس بودم همیشه هم تعداد کامنتام کم بوده یا اگه تو سایت و اینستاگرام نوشتم لایکای کمی داشته ولی میدونی گاهی یه تعریفایی میشنوم که برگام میمونن خودم میریزم! شاید تو ندونی همونطوری که من نمیدونستم ولی شاید یکی باشه همین نوشته های تو براش با سلیقه ترین قشنگ ترین باشه و قلمت براش جذابترین قلم باشه و دلیل وبلاگ اومدنش باشی! بعضیا بهمون نمیگن ولی واقعا اینجورین... اینی که اینا رو به من گفت در واقع بازم به خودم نگفت داشت به یکی میگفت میدونی من و چوگویک چطوری آشنا شدیم؟ اینجوری بوده و فلان و بهمان من همونجا ارور دادم که شوخی نکن بابا توی اون سایت خیلیا بهتر مینوشتن بعد تو میومدی که فقط نوشته‌های منو بخونی؟ و خب اینو بعد ۱۲ سال فهمیدم :)) پس مطمئن باش یقینا یه سریا هستن میخوننت دوستت دارن و حسابیم حواسشون بهت هست اما دوست ندارن ابرازش کنن به هر دلیلی!

بعد خدایی هر جا حس کردی مطالبت سطح پایین شده وبلاگ منو بخون یا بیا چنل منو بخون قشنگ میفهمی که هیچم اینطور نیست! 

ما سطحی نویس ها رو دور نندازین.

واقعا آدم سمی بود ولی برای من خیر داشت! ترم یک دانشگاه واحد ادبیات داشتم باید درباره یک نویسنده مطلب ارائه میکردیم منم امیرخانی رو برگزیدم صبح روزی که ارائه داشتم گفتم بذار یه سرچ نهاییم بکنم و خب یه مصاحبه خیلی به درد بخور پیدا کردم درباره آخرین کتاب اون موقعه‌ش که هنوز چاپ نشده بود و من اون مصاحبه رو به عنوان جدیدترین خبر گفتم و استاد ادبیاتم از اینکه انقدر به یه درس عمومی بها دادم کلی خوشحال شد و همین باعث شد یه دوستی قشنگ بین‌مون شکل بگیره.

یادش بخیر اون زمانا که روزانه‌نویس بودم و تند تند پستای «صدانه» از راه می‌رسیدن که معمولاً اون پست و پست قبلیش یه محتوای ویژه داشت...

واقعاً با تمام وجود درک می‌کنم که چقدر سخته و چقدر آدم بعد از نوشتنش حسِ خود انتقادی و خود تخریب‌گری پیدا می‌کنه (که این چیه نوشتم؟ این اصلاً منم؟ و الخ) اما حتی همونش هم از پسِ هر کسی بر نمیاد که اگه می‌تونی روزانه بنویسی و روزانه هم تاب بیاری، حقیقتاً کارِت جدای از نتیجه هنرمندانه است و کسی بی‌خود می‌کنه بخواد چیزی بهت بگه! زیادی کوبنده شد آخرش!

والسلام :))